Bas van 7 jaar is vorig jaar zijn biologische vader verloren door een ziekte. Zijn gevoelens van verdriet, boosheid en verwarring reageert hij thuis af op zijn zus en zijn nieuwe papa die hij al sinds zijn babytijd heeft. In de zandtafel zet hij een spelbeeld neer waarin alle auto’s verzwolgen worden door het drijfzand. Zelfs de hulpverleners die toeschieten verdwijnen onder het zand. De redding lijkt onmogelijk. Ook op de automat bouwt hij een stad waarin voornamelijk rampen gebeuren. Dit spel herhaalt zich in de volgende sessies. Ik steun hem in het verwoorden van zijn gevoelens van onmacht en verdriet. In de vijfde sessie vraagt hij ineens onder het tekenen of ik het liedje van Stromae “Papaoutai” wil opzetten. Hij wijst me op de papa die niet meer beweegt en stijf als een pop is. Dan begint hij spontaan te praten over de scheiding en over doodgaan. In de daarop volgende sessies ontstaat geleidelijk aan een positiever wereldbeeld en krijgt hij ook grip op zijn angsten. Dit is terug te zien in zijn spel. Er komt een helikopter die de autos’ en de hulpverleners uit het drijfzand trekt. Op de automat komt er meer structuur door verkeersborden en politie-agenten. Dingen die kapot zijn worden door hem gerepareerd. Na 12 sessies nemen we afscheid omdat de klachten  sterk afgenomen zijn. Wat heeft deze jongen, samen met zijn ouders hard gewerkt!

(naam is gefingeerd)