Milou, een meisje van 5 jaar wordt aangemeld voor speltherapie, omdat ze sinds kort haar wimperhaartjes en wenkbrauwen uittrekt (trillotichomanie). Moeder zegt bij de intake: ‘We dachten altijd dat Milou onbezorgd was, maar nu twijfelen we daaraan’. De eerste keer wil Milou dat mama de hele sessie in de kamer blijft, Milou vindt het overduidelijk erg spannend allemaal. De keren daarop komt ze alleen, want ze is nu aan mij en de spelkamer gewend zegt ze. Milou vertelt waarom ze haar haartjes uittrekt; als je ze uittrekt dan mag je een wens doen. Dan loopt ze naar de handpoppen, pakt de foetsiepop en geeft mij de andere. Ze laat haar pop voorzichtig naar buiten komen en zegt: ‘ Ik ben een beetje bang’. O ja? zegt mijn pop. ‘Ja’, zegt de pop van Milou, ‘ik ben een beetje bang voor andere mensen’. De poppen hebben vervolgens een gesprek over hoe het is om vriendjes te hebben en hoe je vriendjes kunt maken.  Soms is het zo fijn als jezelf niet hoeft te praten, maar een pop het voor je doet! Na een aantal sessies waarin Milou haar angsten in de spelkamer kan uitspelen en ouders thuis aan de slag gaan met een beloningssyteem, stopt het ongewenste gedrag van Milou en durft ze zelf vriendjes te maken.